(Ernobius mollis)
Występowanie
Powszechny w Europie, Syberii, Afryce południowej, Australii, Nowej Zelandii, Ameryce Północnej i Nowej Kaledonii. W Polsce pospolity.
Żerowanie stukacza
Stukacz świerkowiec żeruje na nieokorowanym drewnie, martwych drzewach iglastych i wyrobach z drewna na których pozostała kora.
Morfologia owada
Chrząszcze stukacza świerkowca osiągają długość od 4 do 6 mm. Są brunatne z bezładnie kropkowanymi pokrywami. Larwy stukacza świerkowca są białe i osiągają długość do 9 mm.
Biologia chrząszcza
Chrząszcze stukacza świerkowca pojawiają się od połowy maja do końca lipca. Samice składają pod odstającymi łuskami kory ponad 30 jaj z których po 10 – 14 dniach wylęgają się larwy żerujące na pograniczu drewna i kory. Żerowisko wypełniają dyskowatymi ekskrementami oraz mączką z drewna i kory. Larwy stukacza świerkowca przepoczwarzają się w połowie kwietnia następnego roku.
Wyrządzane szkody
Stukacz niszczy eksponaty laboratoryjne i muzealne wykonane z nieokorowanego drewna. Dotkliwie uszkadza stolarkę budowlaną i meble. Szkody te powstają wtedy, gdy do produkcji używa się drewna nie okorowanego.
Zapobieganie i zwalczanie
Zapobieganie polega przede wszystkim na okorowaniu drewna przed jego użyciem. Eksponaty muzealne i laboratoryjne pokrywa się płynnymi insektycydami, które za równo zwalczają szkodnika w korze jak i działają zapobiegawczo. W przypadku masowego pojawienia się szkodnika w pomieszczeniu zamkniętym rozpyla się insektycydy o działaniu kontaktowym.